Burning Roads 2024 (Reis van Hanno Habighorst)

VERHALEN UIT DE VELOMOBIEL COMMUNITY

Titel: Burning Roads 2024 (Reis van Hanno Habighorst)

Auteur: Hanno Habighorst

......................................................

......................................................

 

Beste velomobiel-community, vrienden en liefhebbers!

 

Vandaag wil ik je graag een beeld geven van mijn ervaring met het rijden van meer dan 330 kilometer / 205 mijl per dag in een velomobiel op een terrein met veel heuvels en verschillende moeilijke bochten.

 

Mijn naam is Hanno Habighorst, ik ben de eigenaar van ,,Pedalwirbel Witten" een winkel voor velomobielen en andere speciale fietsen in het middenwesten van Duitsland. Omdat ik erg van fietsen houd, heb ik er meestal niet zo veel tijd voor vanwege mijn werk.

 

Maar eens per jaar is er een evenement voor fietsers, genaamd ,,Burning Roads", dat begint in Ochtrup, dicht bij de grens met Nederland, richting Osnabrück gaat, een aantal keer dwars door het Teutoonse bos en weer terug naar Ochtrup.

...................

...................

In totaal is het 330 km, met veel zware beklimmingen, vanaf 5 uur 's ochtends.

 

Er is ook nog een ander parcours dat om 8 uur 's ochtends begint met ,,slechts" 210 kilometer / 130 mijl, waar nog meer velomobielrijders hun geluk beproeven, op een parcours met minder heuvels.

...................

...................

Maar laat me beginnen...

 

De dag voor het evenement kreeg ik het voor elkaar om mijn Alpha M9 op latex binnenbanden te krijgen en een kleiner (53 tanden) kettingblad, om makkelijker te kunnen klimmen. Het regende die dag extreem hard en er was nog wat werk te doen in de winkel, dus ik kwam om 21:15 thuis.

 

Het weer was deprimerend, maar ik had mijn reserve geboekt en moest nog al mijn spullen inpakken. Ik ging om 23:30 naar bed en stond om 2 uur 's nachts op.

 

Ik trapte op het (auto)pedaal om er te komen en begon om half vijf de auto uit te pakken op de parkeerplaats voor de startlijn.

 

Snel ontbeten, de bidons gevuld met isotonic, appelsap en water en naar de start gegaan, waar veel andere ,,gewone" fietsers stonden te wachten.

...................

⬇️ Rust voor de storm...

⬇️ De storm...

⬇️ De eenzame drie

...................

Twee andere velomobielen deden mee en alle ogen waren op ons gericht. ;)

 

Ik denk dat sommige mensen hun ogen niet konden geloven. ;)

 

Terwijl we steeds dichter bij de startlijn kwamen, stapten veel groepen van 20 fietsers het parcours op.

 

Het werd best gezellig in het startveld, maar de eventmanager kende ons van de afgelopen twee jaar en liet ons vooraan starten in ons groepje van 20 fietsers.

...................

...................

Helaas is de frontcamera van mijn smartphone niet de allerbeste, maar dit is de enige foto van de drie strijdende velomobilisten op de 330 kilometer lange achtervolging.

 

Helaas ging de renner in de gele velomobiel na 15 km terug naar de start. Door een probleem met zijn ruggengraat kon hij die dag niet genieten van het fietsen - maar het gaat weer goed met hem. Dit is de laatste foto van zijn Alpha A9.2.

...................

...................

De witte Alpha 7 en mijn Alpha M9 kwamen een beetje verder...

...................

...................

De typische hoge snelheid van de velomobiel op het vlakke terrein zorgde ervoor dat we veel van de groepen inhaalden, die zelfs 30 minuten voor ons waren gestart.

 

Ik denk dat het op de een of andere manier voelt als vliegen met een straaljager naast een paar papieren vliegtuigjes...

...................

...................

Als je goed kijkt, zie je de witte Alpha 7 voorop. De rijder weegt minder en kreeg de heuvels makkelijker omhoog. Dus besloten we om niet samen te rijden en gewoon onze eigen snelheden te rijden.

 

Uiteindelijk veranderde de zon de straten in het bos in een prachtig landschap.

...................

...................

Hoewel ik maar 2,5 uur slaap had gehad en een heel klein snel ontbijt, begon mijn humeur op te lichten en op dat moment ging de velomobiel steeds sneller rollen. Zelfs een beetje bergop.

...................

...................

Maar het begon die dag heter en heter te worden. Je ziet misschien de zweetparels op mijn voorhoofd en het kleine verschil in deze 2 foto's. ;)

...................

...................

⬇️ Enkele indrukken...

...................

Het landschap is prachtig in de teutoonse bossen.

...................

...................

Na 153 kilometer bereikte ik de tweede pauze, maar mijn eerste controlepost.

 

Als een soort traditie probeer ik zo min mogelijk te pauzeren tijdens langeafstandsritten en heb ik de eerste controlepost na 72 km niet genomen.

 

Ik heb wat cranberry's, sap en andere dingen gehaald en ben weer in de velomobiel gestapt.

...................

...................

Ik kan me nog steeds niet voorstellen om 330 km op een racefiets met zadel te rijden, waarbij je nek, handen en kont na de eerste 100 km al pijn doen.

 

Hoe dan ook. Het parcours kwam steeds meer in de bossen te liggen en de velomobiel ging op en neer en weer omhoog.

...................

...................

Met een aantal racefietsers reed ik de wedstrijd in.

 

Mijn stijgsnelheid was veel hoger dan die van hen, maar bergop nam mijn gewicht (88 kg) en het zwaardere gewicht van de velomobiel, vergeleken met een racefiets van 8 kg, hun eer en haalden ze me weer in.

 

Daarna haalde ik ze nog steeds in. ;)

 

Meestal riepen we gewoon ,,Tot ziens" of ,,Daar ga je" naar ons allebei.

...................

...................

Op deze foto zie je koeien.

 

Vorig jaar had ik een nogal deprimerende ervaring met een van hen.

 

Ik begon de heuvel op te lopen en was erg uitgeput.

 

Dus bleef ik maar trappen in een extreem lage cadans.

 

De hele weg naar boven liep een van de koeien gewoon naast me in dezelfde snelheid. Ze deed het expres - ik ben ervan overtuigd! ;)

 

Na al deze heuvels of zelfs bergjes op en af te zijn gegaan, bereikte ik na 208 km de tweede stop.

 

Etenstijd - Spaghetti Bolognese en een koud alcoholvrij witbiertje.

 

Veel van de deelnemers aan de velomobielen die om 8 uur 's ochtends waren gestart, kwamen na 105 km / 67 mijl op hun parcours langs deze controlepost of waren hier ook nog om te eten.

 

Dus nam ik wat meer tijd en had een goede tijd om te praten en te genieten van de gemeenschap.

 

Hier zie je het deelnemersveld van velomobielen om 8 uur 's ochtends op het 210 km lange parcours.

...................

...................

Na de stop sprong ik weer in het groene monster en begon ik de laatste heuvels op de route te beklimmen.

 

Op een gegeven moment heb ik eindelijk de top van de heuvels/bergen bereikt en ben ik in het mooie stadje Tecklenburg beland.

 

Direct na het nemen van deze foto bevond de velomobiel zich weer in het zeer goede terrein van grotere, goed gevormde wegen zonder stijgingen.

 

Dus ik nam mijn aerodynamische kansen en duwde het pedaal heel hard in na 260 kilometer.

 

Ik vloog bijna naar het laatste controlepunt om mijn flessen bij te vullen.

 

Om 18.15 uur, na 12.45 uur en 330 km met veel klimmen, was ik terug bij de finish en kreeg ik eindelijk mijn kleine concurrerende diploma en de finishfoto.

...................

..................

Ik heb al eerder meegedaan aan een wedstrijd en deze foto's waren vergelijkbaar.

 

2023 met de Alpha 7, 2024 met de M9.

 

Dus, zoals je kunt zien - is rijden met een velomobiel en ervan genieten ook mogelijk met wat bergen op je weg.

 

Bedankt voor het lezen, hopelijk vond je het leuk, de beste wensen en tot snel!

 

Hanno Habighorst (Pedalwirbel Witten)

..................

..................

Author: Hanno Habighorst (Dutch version - translation)