VERHALEN UIT DE VELOMOBIEL COMMUNITY
Lange afstanden met de velomobiel
Auteur: Max Weldert
......................................................
......................................................
Ik ben zeker geen goede lange afstandsfietser, maar in de 12 jaar dat ik op een velomobiel rijd, heb ik vaak etappes van enkele honderden kilometers per dag afgelegd. Vandaag wil ik het hebben over hoe een velomobiel rijdt over lange afstanden en als voorbeeld verslag doen van mijn laatste langeafstandsrit.
Eind augustus reisde ik met mijn Carbon Quest van Münster naar een seminar in het Mecklenburgse merengebied. Dit is een afstand van precies 500 kilometer die in één dag moest worden afgelegd. Mijn bagage, zoals kleding, laptop en andere spullen, had ik de avond ervoor al veilig achter de stoel opgeborgen. Alles wat ik onderweg nodig heb zonder uit te stappen, zoals een externe accu, eten en drinken, kan naast de stoel worden opgeborgen.
Dankzij de ongelooflijk hoge efficiëntie van een velomobiel was het mogelijk om deze route volledig bij daglicht af te leggen, d.w.z. ik startte bij zonsopgang en kwam aan bij zonsondergang. Naast een grote actieradius kan een velomobiel ook zeer hoge gemiddelde snelheden bereiken dankzij de zeer lage windweerstand. Met de juiste weersomstandigheden en de juiste banden kan ik zelfs met een Quest meerdere uren 40 km/u rijden. Het is belangrijk om je kracht zo goed mogelijk over de dag te verdelen en niet meteen in het begin te overpassen.
......................................................
Zo gaat het kilometerslang rechtdoor
Zo vroeg in de ochtend heb ik sowieso tijd nodig om op gang te komen en laat ik het bewust rollen zonder veel druk. Ik verheug me op de eerste langere route die ik afleg sinds de geboorte van mijn dochter een paar maanden eerder. Het is mooi weer, er zijn maar een paar auto's op de weg en de kilometers vliegen voorbij. Meestal luister ik onderweg naar muziek of podcasts, maar af en toe vind ik het ook fijn om mijn koptelefoon opzij te leggen en in stilte verder te trappen. Voor mij is er geen andere activiteit waarbij ik zo bij mezelf kan zijn als fietsen. Vooral lange afstanden zijn als meditatie, waar ik mezelf vind en mijn hersenen stoppen met denken. Meestal kost het me een paar uur om in de modus te komen waarin lichaam en geest samensmelten.
......................................................
Comfortabel zitten in de velomobiel
Onderweg eet ik voornamelijk fruit, noten en vloeibaar voedsel. Op een gegeven moment kan ik de zoete shakes echter niet meer verdragen en na ongeveer 200 kilometer trakteer ik mezelf op een uitgebreide ontbijtpauze in een café. De pauze met verse broodjes en een grote koffie is balsem voor de ziel. Het is inmiddels halverwege de ochtend, de zon is aangenaam warm en ik gebruik de stop om het doorweekte zitmatje in de zon te laten drogen, me af te wassen, me om te kleden en een paar stappen zonder fietsschoenen te lopen. Het is altijd verbazingwekkend hoeveel energie je kunt opladen tijdens dit soort pauzes.
De route, die begint in Noordrijn-Westfalen, voert heerlijk rustig door Nedersaksen, Saksen-Anhalt, Brandenburg en uiteindelijk Mecklenburg-Vorpommern. Zoals altijd heeft Brouter de routeplanning voor me gedaan en rijd ik hem gewoon lomp via Komoot. Ik ben erg blij met deze opzet. Soms gaat het door de meest dunbevolkte gebieden van Duitsland en kan ik de Quest laten rijden. Alleen de trapaspositie en mijn nieuwe fietsschoenen maken het me moeilijk. Ik had het advies om de lange afstand alleen met getest materiaal af te leggen in de wind geslagen vanwege een gebrek aan voorbereidingstijd, en nu nam ik wraak. Ik trek mijn schoenen wat losser aan en trek ze uiteindelijk helemaal uit om een paar kilometer op blote voeten verder te gaan. Na 350 kilometer stop ik weer en stel de trapaspositie bij door de slee een paar millimeter naar voren te schuiven. Mijn knieën zijn me er dankbaar voor.
Het is nu laat in de middag en het begint zwaar te worden. De ontbrekende kilometers van dit jaar zijn duidelijk merkbaar en ik rijd de laatste 100 km vrij langzaam. 80% zit er al op, het is eigenlijk niet zo ver, maar 100km betekent nog 3 uur. Dat is zwaar voor de geest. Dus trakteer ik mezelf op nog een ijspauze. Als ik afstap, merk ik dat ik een beetje tril en neem ik de voorzorgsmaatregel om mijn watervoorraad aan te vullen.
Aan het einde zijn er eigenlijk nog een paar miniheuvels, maar met het vertrouwen dat het niet ver meer is, zijn ze gemakkelijk te doen. Ik kom uiteindelijk in de schemering aan in Waren an der Müritz en ben dolgelukkig. Ongeveer een uur voordat ik aankwam, had ik telefonisch ook een grote Aziatische schotel besteld, waar ik nu op het marktplein van kan genieten. Het is altijd een geweldig gevoel om aan te komen en terug te kijken op de dag. 500 kilometer op een fiets, "zomaar", in nogal slechte staat. Dat kan waarschijnlijk alleen op een velomobiel. Aan het eind van de dag kan ik afkoelen in de Müritz.
......................................................
Eindelijk aangekomen
De Quest reed, zoals je zou verwachten, onopvallend en betrouwbaar. Wat een voortreffelijke velomobiel is daar gemaakt. Zo elegant, comfortabel en snel tegelijk. Ik vind het jammer dat de productie van deze klassieker wordt stopgezet.
Tijdens de volgende dagen van het seminar realiseer ik me duidelijk dat deze dagtocht mijn ondermaatse jaarkilometrage heeft verdubbeld. Traplopen is moeilijk, mijn benen zijn zwaar, ik heb meer honger dan gemiddeld en de calorieën die ik ben kwijtgeraakt moeten worden aangevuld. Ik ben blij dat ik een paar dagen vrij heb.
Aan het einde van de week gaat de wekker om 5 uur 's ochtends en ga ik op weg naar huis. Maar voordat ik echt op weg ga, trakteer ik mezelf op een luxe en vraag ik de jeugdherberg om een doos om alle bagage die ik nodig heb voor het seminar in te verpakken en via DHL Packstation naar huis te sturen. Ik neem aan dat ik de gewichtsbesparing merk als ik gas geef, maar misschien is het gewoon een beetje mentale hulp. Er zaten vijf dagen tussen de heen- en terugreis, dus mijn benen zouden grotendeels hersteld moeten zijn. Toch ben ik iets langzamer dan op de heenreis, wat deels te wijten is aan de regen. Tegen het einde eist het Teutoburgerwoud zijn tol van me en verlang ik ernaar om eindelijk thuis te komen en bij mijn gezin te zijn. Rond 19.00 uur realiseer ik me met afgrijzen dat de batterij van mijn lamp leeg is. Heb ik per ongeluk de hele dag met het licht aan gereisd of ben ik vergeten de batterij op te laden op het seminar? Nu is het te laat om over de oorzaak na te denken, want ik heb nog een lange weg te gaan. Er komt een einde aan mijn halfslachtige trappen voor het donker wordt en ik druk nog een keer hard op de pedalen. Ik vlieg met 45-50 km/u naar de finish voor de resterende 45 kilometer en haal het net voor zonsondergang.
......................................................
De laatste paar kilometer door het Teutoburgerwoud
Mijn conclusie over lange afstanden fietsen met een velomobiel is dat, naast snelheid, de feelgood factor, de hoeveelheid ruimte en een ergonomische houding de belangrijkste factoren zijn. Voor mij is de Quest een voertuig waarin ik 16 uur comfortabel kan reizen, ook al kan hij qua efficiëntie niet helemaal meekomen met de laatste ontwikkelingen in de wereld van velomobielen.
