Mijn ervaring met DFXL velomobiel (Micke)

VERHALEN UIT DE VELOMOBIEL COMMUNITY

Titel: Mijn ervaring met DFXL velomobiel

Auteur: Micke (Frankrijk)

.....................................................

.....................................................

Het is bijna 18 jaar geleden dat ik mijn fiets begon te gebruiken om naar mijn werk te gaan. In het begin leek de elektrische fiets, ondanks de afstand van 5 km, onmisbaar. Maar door het gebrek aan comfort en de afstand, die inmiddels was opgelopen tot 15 km, ontdekte ik al snel de ligfiets. Ik gebruikte een driewieler en daarna een ligfiets met 2 wielen (high racer) voordat ik in 2011 overstapte op een velomobiel met de aankoop van een tweedehands Quest.

De velomobiel combineert de voordelen van de driewieler (comfort, stabiliteit in de winter: in Straatsburg telt dat) en de 2-wieler (snelheid), met de extra bescherming tegen de elementen en de veiligheid die wordt geboden door de elektrische lichten en richtingaanwijzers, evenals de romp in geval van een ongeluk. De velomobiel verving ons tweede voertuig (waarvan we de aankoop financierden).

In die tijd was mijn gebruik 99% utilitair: werk, boodschappen doen, kinderen naar school/dagverblijf brengen (met een aanhanger achter de Quest).

De velomobiel is echt de beste keuze in deze context: weinig onderhoud, gemakkelijk te laden (volume en gewicht), efficiënt in peri-urbane gebieden.

In 2013 werd mijn woon-werkverkeer 30 km, dus mengde ik velomobieldagen met treindagen om vermoeidheid te voorkomen.

.........................................

Ik verkocht mijn Quest om in 2019 een DFXL aan te schaffen, die ik op dat moment zag als de meest volbrachte evolutie van de snelle EN woon-werkvriendelijke velomobiel. De onderhoudsluiken, de gemakkelijke toegang tot de voorwielen en het volledige elektrische circuit zijn slechts enkele van de kenmerken die me vanaf het begin hebben verleid. Ik kan ook de transmissie kiezen die bij mijn behoeften past en ik ben er vandaag de dag nog steeds blij mee.

Ik begon de DFXL te gebruiken op mijn reizen en merkte dat hij veel sneller en wendbaarder was dan de Quest. Ik kreeg al snel de mogelijkheid om er een broek aan te doen en ondanks de kleine gymnastiek die het aan- en uitdoen met zich meebracht, was de aerodynamische winst zo groot dat ik ze elke dag aanhield. De draaicirkel is groter geworden ondanks de aanschaf van speciale wielen, maar uiteindelijk vormt dit geen probleem voor mijn dagelijkse woon-werkverkeer.

Ik gebruik de trein steeds minder ten gunste van de velomobiel, en mijn reistijd stabiliseert rond de 45/50 minuten, wat niet zo ver af ligt van de reistijd met de trein (30 minuten plus 10 om naar het station te gaan). Sinds 2022 gebruik ik de trein helemaal niet meer om naar mijn werk te gaan. Met de DFXL verlies ik geen tijd, zelfs niet op dagen dat ik moe of een beetje ziek ben. Het is mogelijk om “cool” te rijden zonder onderweg meer dan 5 minuten te verliezen.

De efficiëntie van de DFXL is zodanig dat ik het begin te snappen in een paar races en tijdritten. Het voordeel van mijn “velotaf”-training betekent dat ik niet echt hoef te trainen om plezier te hebben in deze races en op zoek te gaan naar podiumplaatsen (CLM Frankrijk 2020, PLB Muco 2020/2021, 4u Chambley 2021, Wereldkampioenschappen 2022).

Vandaag laat de velomobiel me op een andere manier over mijn mobiliteit nadenken. Ik gebruik hem ook voor mijn zakenreizen in de Elzas als ik kan garanderen dat ik op mijn bestemming kan parkeren (bijna altijd, eigenlijk). Ik zou er niet zoveel gebruik van kunnen maken als ik geen beveiligde privéparkeerplaats bij mijn werk had.

Sterker nog, ik merk dat ik denk alsof ik in een auto zit en dat alle omwegen die ik op mijn trajecten moet maken me alleen maar een beetje tijd “kosten”. Met gemiddelden tussen 40 en 45 km/u op mijn hoofdroutes, kost 10 km extra me niet meer dan 15 minuten.

Tot slot is hier een lijst van de voordelen (veel) en nadelen (want er zijn er een paar) die ik vandaag de dag zie in het gebruik van een velomobiel, en meer specifiek een DFXL in mijn geval:

Nadelen

• De aankoopprijs: hij is duur, vooral voor wie hem vergelijkt met een fiets voor de zondagochtendrit. In mijn realiteit is het zeker een investering, maar het vervangt een auto, stelt me in staat om regelmatig lichaamsbeweging te hebben en heeft me in staat gesteld om te evolueren in mijn opvatting over mobiliteit.

• Zichtbaarheid: waarom is dit lastig? Als je altijd hoort “we kunnen je niet zien! Het is moeilijk om onopgemerkt te blijven op een normale route, en de mensen om ons heen horen altijd “ik heb het gezien.... bla bla bla... het is te laag... het is gevaarlijk... bla bla...”. Hoe goed we ook vragen kunnen beantwoorden en argumenten kunnen ontkrachten, het kan een last zijn voor onze naasten.

• De specificiteit van de apparatuur: Het is het beste om zelfvoorzienend te zijn (dat word je zelfs snel) als het gaat om onderhoud en kleine reparaties. Dealers zijn ver weg en lokale fietsmonteurs zijn vaak terughoudend om iets aan te raken wat ze niet kennen (en terecht... Ik weet niet zeker of ze vaak een parallellisme kunnen maken aan een normale fiets!)

• Je reizen organiseren: Je moet rekening houden met parkeren op je bestemming en de mogelijkheid om je om te kleden/op te ruimen bij aankomst. Op regelmatige routes vind je snel je gewoontes, maar voor zeldzamere bestemmingen heb je wat organisatie nodig.

• Vervoer: Vergeleken met een gewone fiets is hij groot en zwaar, dus niet gemakkelijk te vervoeren. Met de trein hoef je er in Frankrijk niet eens aan te denken, en met de auto vergt het een beetje doe-het-zelven. Kortom, het is niet gemakkelijk om je te verplaatsen als je een boodschap wilt doen (dus ga je op de fiets!) of een dealer wilt bezoeken (zie vorig punt).

• Verbruik van de voorband: Dit heeft veel te maken met mijn rijgedrag: meer dan twintig rotondes per rit, vaak op hoge snelheid, en een DFXL uitgerust met een broek die dunne banden vereist. Ik heb 2 jaar met Pro-One tubeless banden gereden. Deze fantastisch efficiënte banden gingen echter niet echt lang mee: 3000km max en velen kwamen niet verder dan 1000km. Het aanbod van high-performance banden in deze maat (ETRTO 406) is niet geweldig en tot 2021 waren er niet echt alternatieven. Ik heb toen de Contact Urban geprobeerd, die ondanks hun 32 mm breedte slechts één mm breder waren dan de Pro-one toen ze op mijn velgen werden gemonteerd. De Urban-banden gaan ongeveer 8 tot 10.000 km mee, maar zijn niet ontworpen voor tubeless montage.

Voordelen

• Hij rolt (bijna) vanzelf (op het vlakke). Dit is ongetwijfeld het grootste voordeel, maar het hangt af van het terrein. De velomobiel kan echt snel zijn als het terrein gunstig is: weinig reliëf en vooral weinig stops (dus zo min mogelijk stad). Als aan deze criteria is voldaan, is fietsen met 40 km/u echt toegankelijk.

• Comfort: Net zo comfortabel rijden als in je woonkamer of auto is best goed. Ik vergelijk het niet eens met een staande fiets. Mijn nek, polsen, rug en billen doen geen pijn meer. Alleen mijn benen worden belast.

• Geen vermoeidheid: dit sluit aan bij het vorige punt: omdat alleen de benen betrokken zijn, vormt dagenlang fietsen niet echt een probleem. Je hebt geen pijntjes of kwaaltjes die je verhinderen om de volgende dag weer achter het stuur te kruipen. Je zult hooguit iets langzamer fietsen. Dat is iets wat ik me vóór de DF niet had gerealiseerd.

• Regelmatigheid van reistijden: Ook al rijd ik in de zomer sneller als het mooi weer is, het tijdverlies in de winter, 's nachts of in de regen blijft vrij klein. Het gebruik van het dak als het regent of koud is, compenseert grotendeels het verlies aan efficiëntie door de temperatuur of de vochtigheid van de weg.

• Veiligheid: Ondanks de opmerkingen “we zien je niet”, “het is te laag” enz. is het tegendeel waar. Bestuurders zijn veel respectvoller bij het inhalen. Aan de andere kant moet je voorzichtig zijn, want geen van hen is zich bewust van de snelheid waarmee je een kruispunt oprijdt en je krijgt regelmatig min of meer geen voorrang, afhankelijk van hoe lang het duurt voordat de automobilist doorheeft dat je sneller komt dan hij dacht.

• Onderhoud: Strikt minimaal (gelukkig maar, gezien het ongemak dat het kan betekenen). 45.000 km met de DF: ik heb de remkabels twee keer opnieuw moeten spannen, de achterderailleur nooit aangeraakt, de originele transmissie is nog steeds niet versleten volgens de kettingrekcontrole. Uiteindelijk heb ik meer moeten ingrijpen om onderdelen te vervangen die kapot waren gegaan (stuurstangen, kogelgewricht van de achterwielophanging) dan om “normaal” onderhoud uit te voeren. Afgezien van de kwestie van de voorbanden had ik het erg druk voor de overstap naar de Urban.

Mijn DFXL uitrusting

• Dak: Uiterst praktisch als het koud, regenachtig of winderig is. Het pinlock-vizier op het scherm helpt beslaan voorkomen/vertragen (geen probleem zolang je rijdt. Het is net als met een bril: pas als je stopt, komt de mist). Ik heb echter een paar nachtelijke ritten in de regen gemaakt waarbij het zicht niet geweldig was, of zelfs gevaarlijk voor de snelheid waarmee ik reed. Sterker nog, 's nachts weerkaatsen de druppels op het vizier of de bril de koplampen van auto's voor je, waardoor je zicht enorm wordt belemmerd. Op dezelfde manier wordt het licht, zodra het regent, weerkaatst door de natte weg en verliest de verlichting veel van zijn effectiviteit. In feite is het licht te laag afgesteld om echt effectief te zijn in deze omstandigheden. Al deze punten zijn bij recente producties verbeterd.

• Broeken: vergroten de draaicirkel, maar zijn veel efficiënter voor het rijden... De aankoop van wielen die speciaal gecentreerd zijn voor dit gebruik is essentieel.

• Aandrijving: Schlumpf MD, 61 kettingblad en 11v 11-36 cassette. Ideaal voor mijn rijden. Ik gebruik de Schlumpf bij het uitrijden van de ondergrondse garage, noodstops waarbij ik geen tijd heb gehad om terug te schakelen (echt veiliger als het midden in het verkeer is en ik opnieuw moet starten op de 61/11). De 11-36 cassette gekoppeld aan de 61 voorop is ideaal voor het vlakke en de paar korte klimmetjes in de buurt van Straatsburg. Qua snelheid heb ik een bereik van 15 tot 60 km/u met een duurzame trapfrequentie. De progressiviteit van de eerste 11/12/13/15 versnellingen betekent dat ik efficiënt ben op het vlakke en geen grote gaten hoef te dichten bij snelheden boven de 40 km/u. De schlumpf stelt me ook in staat om langere of steilere beklimmingen te nemen. Het is niet per se het ideale speelterrein voor DF, maar het opent wel de mogelijkheid voor tochten of uitstapjes georganiseerd door niet-bikers.

• Achterverlichting: de standaarduitrusting voldoet niet aan mijn normen. Ik heb onmiddellijk een secundair licht toegevoegd dat aan mijn GPS is gekoppeld. Ik heb ook de remlicht-LED vervangen door een model met een diffractielens om de zichtbaarheid onder een hoek te verbeteren.

• Tubeless: Vanaf het begin omgebouwd naar tubeless voor, en sinds kort ook achter, is het een waar genoegen om tijdens een vélotaf-tocht niet te hoeven stoppen voor een lekke band. In het ergste geval heb ik een reservewiel bij me (van het oorspronkelijke paar) en kan ik weer op weg als ik alleen maar de tape van de broek heb gehaald en een schroef heb losgedraaid.

• De “dringdring” fietsbel: onmisbaar als je als fiets beschouwd wilt worden: op fietspaden moet het gebruik van de claxon vermeden worden, omdat je dan meteen beschouwd wordt als een gemotoriseerde machine die niet op zijn plaats is. De dringdring is ook bijzonder effectief om te zwaaien naar kinderen, die hun hoofd op hol brengen als ik passeer!

............................